Gdy drapieżniki są przeławiane, populacje ich ofiar żywiących się roślinami wymykają się spod kontroli i niszczą duże obszary podwodnych lasów, uwalniając magazynowany tam dwutlenek węgla
.
Niektóre metody połowu powodują uwalnianie magazynowanego dwutlenku węgla z dna morskiego. Najbardziej szkodliwe są połowy włokami dennymi.
Co to są połowy przy użyciu włoków dennych?
Połowy przy użyciu włoków dennych to technika wykorzystywana do połowu ryb z dna morskiego, takich jak krewetki i dorsze. Polega na przeciąganiu po dnie morskim dużej sieci, która łowi wszystko na swojej drodze.
Dlaczego połowy przy użyciu włoków dennych są szczególnie szkodliwe?
- Gatunki zagrożone, które nie stanowią celu połowu, takie jak żółwie morskie, są często poławiane w sieci.
- Włoki zakłócają powierzchnię dna morskiego. To uwalnia dwutlenek węgla magazynowany w osadzie przez tysiąclecia i zmniejsza zdolność tych siedlisk do wchłaniania węgla w przyszłości.
- Wygładzając osad, połowy przy użyciu włoków ograniczają różnorodność siedlisk dna morskiego oraz liczbę różnych gatunków, które mogą tam żyć.
To oczywiste, że połowy dzikich ryb mają niszczycielski wpływ na ekosystemy morskie. Ale jak inaczej możemy zaopatrywać się w owoce morza?
Czy hodowla ryb jest lepsza niż odławianie dzikich ryb?
Akwakultura to hodowla roślin i zwierząt wodnych. Jest to najszybciej rozwijający się sektor produkcji żywności pochodzenia zwierzęcego i dostarcza ponad połowę ryb, które spożywamy.
Akwakultura ma kluczowe znaczenie dla światowego bezpieczeństwa żywnościowego i może zmniejszyć presję na populacje dzikich ryb. Nie jest tak jednak w przypadku niektórych praktyk w zakresie akwakultury…
Na czym polega problem z akwakulturą?
Niszczenie siedlisk, aby pozyskać przestrzeń dla akwakultury bezpośrednio szkodzi ekosystemom naturalnym. Szczególnie niepokojące jest niszczenie lasów namorzynowych (drzew rosnących w słonych wodach przybrzeżnych), by pozyskać tereny na farmy krewetek. Lasy namorzynowe chronią wybrzeża i siedliska narybku. Magazynują też dużo dwutlenku węgla. Dlatego też utrata tych siedlisk zwiększa uwalnianie dwutlenku węgla do atmosfery.
Co więcej, dzikie ryby są często wykorzystywane jako pasza dla hodowli ryb. Około 20% ryb pozyskanych z oceanu wykorzystuje się do produkcji karmy dla ryb. Ryby mięsożerne, takie jak łosoś, rzeczywiście spożywają do 5 razy więcej białka rybnego, niż same dostarczają.
Ryby żywiące się roślinami nie wymagają pasz na bazie ryb, a zatem nie wywierają aż takiej presji na zasoby dzikich ryb. Jednak ich pasze często zawierają rośliny uprawne, których wyhodowanie wymaga gruntów, wody i energii.
Niezjedzone karmy dla ryb, ich odchody oraz inne odpady organiczne mogą przenikać do otaczających siedlisk, tworząc wodne martwe strefy, w których nie przeżyją żadne dzikie ryby. Chemikalia używane w akwakulturze, takie jak steroidy, pestycydy i antybiotyki, mogą również wyciekać do środowiska wodnego i zakłócać lokalne ekosystemy.
